Terug in het koude België

Onze eerste dagen op Belgische bodem zijn alweer een feit. We willen jullie toch nog even laten meegenieten van onze laatste uren in Suriname, want ook dat was een avontuur.

zaterdag 14 maart

Samen met Geraldine en Katrien begeven we ons naar de zoo van Paramaribo. Klein maar heel gezellig om rond te lopen tussen de Kwatta-apen, brulapen, slangen, tijgers, miereneters, otters,... Ze hadden er zelfs ezels, duivenen kippen. We genieten van de laatste momenten en van de zon die volop schijnt.

Nadat we het appartement helemaal leeggemaakt hebben brengen we al onze spullen (die we niet mee terug nemen naar België) naar onze buren. Rond kwart na twee verschijnt Gladys. Zij zal het appartement checken en ons naar de luchthaven brengen. We genieten nog van een heerlijk ijsje en een laatste babbel met onze buurtjes. Na afscheid te hebben genomen rijden we langs een aantal plekken die tijdens ons verblijf deel uitmaakten van onze vertrouwde omgeving, de bakker, de winkel, ... We beseffen nog niet goed dat we op weg zijn naar de luchthaven.

Op de luchthaven wegen we voor de zekerheid onze koffers nog een keer. Gladys had haar weegschaal meegenomen en die wees telkens mooi 25kg aan. Goed geschat dachten we nog. Maar blijkbaar weegt ze toch niet zo nauwkeurig want op de luchthaven blijkt dat we enkele kilo's teveel hebben. Nog snel steken we een aantal dingen in onze handbagage en begeven we ons naar de incheckbalie. We zijn blij dat we van onze koffers verlost zijn en zoeken een fijn plekje om te bekomen en iets te drinken.

Rust is ons echter niet gegund. Een man komt op ons af met een kaartje in zijn hand. Eerst denken we nog dat hij iets van ons wil of ons een taxi aanbiedt. Dan zegt hij: 'Recherche, stoppen dames.' We moeten onze tickets en paspoorten afgeven en meekomen naar een klein wachtkamertje. Even later wordt een man binnengeroepen die net als ons zat te wachten. De agent die hem binnenroept draagt handschoenen. Even kijken we naar elkaar en stellen onszelf gerust dat dat niet kan dienen voor wat we denken. Als ze 'dat' willen checken zullen ze toch wel een scan gebruiken?!

Ook al weten we dat we geen bolletjes geslikt hebben of drugs in onze koffers hebben gestoken, toch is het spannend afwachten. 'Stel dat ze ons iets flikken?' Even laten worden we binnengeroepen. We moeten naar een andere kamer om onze koffer te halen. Wij verwachten dat we onze koffer moeten zoeken tussen de honderden andere valiezen maar nee hoor, ze staan mooi klaar naast elkaar. Dit is zéér georganiseerd. Het volgende half uur moeten we toezien hoe ze onze koffers door elkaar halen, tussen ons ondergoed snuffelen, en onze blikjes parbo-bier op alle mogelijke wijzen onderzoeken. Gelukkig zijn ze niet zo ver gegaan dat ze ze hebben leeggedronken :-). We worden bedankt voor de medewerking en mogen onze reis verder zetten.

Na verschillende controles (echt heel streng, logisch als je zou weten hoeveel drugs er wordt verhandeld) stappen we dan op het vliegtuig richting Nederland. We zijn uitgeput! Ze spelen goede filmsmaar we kunnen onze ogen niet openhouden. Slapen lukt echter ook niet helemaal en na acht uur en half komen we op onze sleffers aan in Schiphol. (15 maart) Ook hier een enorme controle, drugshonden, scans, verhoor van ons levensverhaal,... Na het wachten bij de bagageband begeven we ons naar de aankomsthal waar onze familie ons opwacht (met ballonnen en miss universe lint-met dank aan Mimieke).

We nemen afscheid van elkaar en rijden huiswaarts, richting familie,vrienden en onze vertrouwde omgeving. We kunnen terugkijken op een heerlijk avontuur van vijf weken, die al bij al voorbij zijn gevlogen. Nu begint ons Belgisch afstudeeravontuur! Bedankt voor jullie leuke reacties!

Sigi & Femke

'En we gaan nog ni naar huis! Belange ni, belange ni'

Hallo!

Dit is het dan, ons allerlaatste verhaal vanuit Suriname. Onze laatste nacht zit er al op en straks stappen we al weer op het vliegtuig richting het koude België. Gelukkig schijnt de zon vandaag! Zo dadelijk gaan we met onze buurbelgvriendjes (hoe kan het ook anders) nog naar de zoo.

Gisteren was het onze eindpresentatie. We hadden, uitgaande van de mails die we al ontvangen hadden van geïnteresseerden, meer volk verwacht. Hopelijk was het voor de mensen die er wel waren een aangename ervaring :-) (met dank aan Geraldine en Katrien). Na de presentatie zijn we aan onze afscheids- en boefronde begonnen. 's Middags zijn we gaan eten in het pannenkoeken- en poffertjescafé. Later is Sigi nog wat gaan winkelen en ben ik voor mijn nagels geweest. Wat een ervaring. Voor het eerst mijn nagels gedaan door een 'man' :-).

s' Avonds (en ook dit was te voorspellen natuurlijk) zijn we gaan eten bij ZUS en ZO! Hier lopen we nog enkele Antwerpse studenten tegen het lijf die nog aan hun avontuur moeten beginnen. Het is hier een komen en gaan. En voor we bij Zanzibar belanden voor een heerlijke cocktail stoppen we nog voor ijs/milkshake/cocktail/thee bij Tangelo (ijssalon naast hotel Torarica). Als we thuiskomen zijn we super moe, de nacht voor de presentatie hebben we nauwelijks drie kwartier geslapen. Maar die slaap halen we wel in op het vliegtuig.

Nu gaan we nog genieten van de laatste momenten hier in het zonnige (voor de verandering) Paramaribo!

Tot binnenkort in België!

Holi Phagwa

Hoi allemaal,

Eén van onze laatste berichten uit Zuid Amerika. Zaterdagavond nemen we alweer het vliegtuig richting België. Maar eerst hebben we nog andere dingen aan ons hoofd. We zitten hier letterlijk en figuurlijk te zweten. Morgen is het onze eindpresentatie. Sinds maandag zijn we hier weer volop mee bezig. We hebben nog veel werk en het zal waarschijnlijk nachtwerk worden.

Af en toe is er ook tijd voor een beetje ontspanning. Maandagavond filmpje zien bij de buren, dinsdagavond samen Roti eten engisterenmiddag overheerlijke pannenkoeken bij de geweldige buren! 'sAvonds zijn we nogeven de stad ingetrokken voor een heerlijke cocktail bij Zanzibar. Eigenlijk hadden we gehoopt nog wat te kunnen genieten van de festiviteiten. Gisteren was het namelijk Holi Phagwa, het nieuwjaarsfeest van de Hindoestaanse gemeenschap, waarbij het de gewoonte is elkaar te begooien met gekleurd poeder. Regelmatig kwamen er aan ons appartement wagens voorbij gereden met achterin mensen die helemaal vol kleur hingen. We hadden daarom onze voorzorgen genomen en slechte kledij aangedaan maar er waren jammer genoeg geen feestvierders meer te zien.

We willen naast onze deadline halen ook nog graag een aantal dingen bezoeken in de stad, zoals de zoo en het fort. Eigenlijk schandalig dat we dit laatste nog niet gezien hebben, want het is gelegen over onze werkplek. Morgen gaan we na de presentatie nog zoveel mogelijk proberen te doen. Veel slapen zullen we hier in Suriname dus niet meer doen maar dat halen we wel in op het vliegtuig.

Het weer is nog steeds niet verbeterd met als gevolg dat de straten blank staan (foto's volgen, zie ook op de site van Katrien en Geraldine). Regelmatig een tropische regenbui. Onze was van maandag hangt nog steeds te drogen. Ondertussen hebben we (of beter gezegd onze overburen) ontdekt dat de kleine strontjes die we her en der vinden waarschijnlijk van muisjes zijn! Geen gekko's dus. Nog twee nachten braaf onder de klamboe slapen dus en de nachtelijke lawaaihinder van onze huisdiertjes negeren.

We gaan er weer stevig invliegen! Groetjes!

'Wacht-e-bekke' op den taxi

Hoi allemaal,

Het is weer eventjes geleden, maar we willen jullie (ondanks het werk voor de ultieme deadline) niets onthouden van onze belevenissen.

Donderdag 5 maart

Donderdagavond zijn we dus naar Havana Lounge geweest. Toen we aankwamen was het salsa-time. Echt leuk om te zien (van aan de zijlijn :-)). We kunnen het het beste omschrijven als een scène uit 'Dirty dancing 2'. Mannen en vrouwen wisselen van partner op zoek naar de beste combinatie. Er is altijd wel een koppel dat er uitspringt, het showkoppel zeg maar. We wiegen een beetje mee met de heupen maar verder komen we niet.

Na een beetje rust op het terras met zicht op dé brug, is het rond één uur aanons. Belgen en Hollanders stromen toe en al gauw is het wringen op de dansvloer. Rond half drie houden we het voor bekeken. We hebben wel geen presentatie maar om half tien worden we toch verwacht voor een gesprek met Tjander en Martinus. Maar het was een belevenis die we toch niet mochten missen.

Vrijdag 6 maart

Na een korte nacht staan we dus paraat op onze werkplek. Samen met de Surinaamse meisjes wachten we terwijl we de laatste aanpassingen maken aan onze tekeningen. Omdat na twee uurnog niemand is komenopdagen, gaan we maar weer weg. Jammer dat we geen extra feedback meer hebben maar we hopen dat het ons zo ook wel lukt tegen vrijdag.

In de namiddag gaan we nog de stad in voor een korte shopronde en 's avonds gaan we samen met Katrien en Geraldine eten bij 'Zus en Zo'. Om de werkweek af te sluiten gaan we nog langs Zanzibar voor een heerlijke cocktail en we drinken op de verjaardag van Sigi haar mama.

Zaterdag 7 maart

We trekken weer richting stad (met de bus) op zoek naar een hangmat. Bij de Jeruzalem Bazaar hebben we veel keuze en ze kosten hier in Suriname echt geen geld. Op onze terugweg passeren we nog even langs de markt. We trotseren de drukte, de geur van vis en de opdringerige mannen. Even wat fruit kopen en dan weer richting appartement.

In de namiddag zouden we langs de Zoo gaan maar door het slechte weer en de computercrash van Geraldine stellen we dat even uit. Hopelijk komt dat er nog van deze week. We besluiten langs te gaan bij het 'pannenkoeken en poffertjes café'. Keuze uit honderden pannenkoeken. Zoete en hartige of voor wie niet kan kiezen een combinatie van beide. We laten ons eens goed gaan.

Zondag 8 maart

Al vroeg nemen we de bus naar het centrum. Vandaag gaan we naar White beach om nog een beetje kleur op te doen. We passeren langs het onafhankelijkheidsplein waar we normaal zouden kunnen genieten van de plaatselijke vogeltjeswedstrijd. Heel het plein is versierd, er staat een grote tent met allemaal stoelen. Blijkbaar is het nationale Vrouwendag vandaag envinden er allerlei festiviteiten plaats. Geen mannen met vogeltjes vandaag dus. We krijgen het advies volgende zondag terug te komen. We moeten de man teleurstellen, dan zullen er andere vogeltjes ons toezingen op de luchthaven van Schiphol.

Dan maar op zoek naar een bus richting White beach. De Heiligenweg (die normaal vol staat met bussen) ligt er verdacht leeg bij. We zien de bui al hangen maar informeren toch even bij het loket. Inderdaad, op zondag rijden er slechts twee bussen, één 's morgens, die al vertrokken isen één 's avonds. Dan zullen we een taxi moeten bellen. Die is wel 8 keer duurder dan de bus maar we moeten en zullen op White beach geraken.

Ter plaatse huren we een hutje want onderweg is het immens hard beginnen regenen. Onze dag dreigt in het water te vallen maar we zetten ons gezellig onder de hut en spelen een spelletje Kolonisten. Rond de middag wordt het dan toch droger en de zon breekt door de wolken. We spelen al onze kleren uit, smeren ons in en placeren ons op onze handdoeken in de zon. Na tien minuten vluchten we in het water, zo warm is het. Even doen we het wat voorzichtig en vragen we ons af of de netten werkelijk de piranha's tegenhouden. Maar we wagen het erop.

Na enkele uurtjes zon verschijnen de donkere wolken weer. We begeven ons naar de plaatselijke bar en wachten daar tot het tijd is om naar de bus te vertrekken. Rond zes uur zou er nog één bus passeren, die willen we zeker hebben. We zorgen dat we tegen half zes aan de bushalte staan en de man aan de inkom verzekert ons dat de bus nog niet langsgekomen is. Het is ondertussen nog niet opgehouden met regenen. Met z'n vieren op een rij staan we te schuilen onder een klein afdakje. Telkens als er een bus voorbij komt hollen we naar de straat en zwaaien we uitbundig met onze armen. Tevergeefs, allemaal bussen van de privémaatschappij, die op zondag geen mensen vervoeren. Dan maar weer wachten op die ene bus van de nationale vervoersmaatschappij.

Verschillende 'Johnny bakken' stoppen en willen ons maar al te graag een lift geven. Nee dank u, we wachten op de bus. Een Hollander stopt en vraagt of we op de bus wachten. Hij vreest dat die niet meer komt. Hij had ons wel een lift willen geven maar moest verder richting binnenland, de verkeerde kant op. Dan stopt er een busje en de chauffeur verzekert ons weer dat er geen bus meer komt maar wil ons voor 90 SRD (3,5 SRD = 1 euro) wel afzetten in de stad. We besluiten dan maar een taxi van 80 SRD te bellen. We staan ondertussen al een uur te wachten langs de weg, maar nu weten we ten minste zeker dat we binnen een half uur vervoer hebben.

Om de tijd te doden zoeken we naar gemeenten in België die nog iets anders betekenen, zoals Zolder, Meer, Laken,... Een heel toepasselijke: Wachtebeke of anders gezegd 'Wacht e bekke'. Nog even wachten en dan zou de taxi er zijn. Na een uur bellen we hem. Door de enorme regenval heeft hij een omweg moeten nemen maar hij is bijna bij ons. Na twee uur wachten stappen we dan eindelijk in de taxi riching stad...

Het regent verschrikkelijk hard. Tot nu is het nog steeds niet gestopt. Straten staan blank. Het weerbericht voorspelt niet veel mooi weer meer. Maar vanaf zaterdag (onze vertrekdag) wordt het hier zalig warm en veel zon. Beetje frustrerend maar ook wel goed dan kunnen we nog goed doorwerken.

Groetjes!!!

Na regen komt zonneschijn

Het is weer even geleden dat we nog iets laten horen hebben maar we hebben weer hard gewerkt en zijn niet veel buiten geweest. Veel is er hier dus niet gebeurd.

Maandagavond zijn we naar een meidenavond geweest in de Portugalstraat. Een vriendin van Geraldine, Marie, woont daar samen met Evelien. Elke, Juta en Lien waren ook van de partij en dan wij met z'n vieren. Echt grappig hoe zij al op elkaar waren afgestemd. Het was een gezellige babbel en allerlei Surinaamse ervaringen werden uitgewisseld.Zo kwamen we ook te weten dat Tony Braxton die hier normaal zou optreden, niet de echte was maar een look a like travestiet. Heel de zaal in het zak gezet. Maar we verzekeren jullie de affiches die hier hangen zijn net echt!! Op radio en tv hoor je niets anders dan het schandaal rond deze frats. Maar dan denken wij: ' Dit kan toch weer alleen in Suriname voorvallen.'

Wanneer we huiswaarts willen keren besluiten we maar mee een taxi te delen met Lien, het is niet ver maar je kan beter het zekere voor het onzekere nemen. Want enkele dagen daarvoor was Rémy (Belg & huisgenoot Lien) om acht uur 's avondsberoofd. Ook dat is dus Suriname en Zuid Amerika.

De volgende dag zijn we er weer tegenaan gevlogen, we hadden twee afspraken. Eerst begeven we ons naar het NATIN instituut waar we vriendelijk worden ontvangen (en niet alleen door de docent waar we een afspraak mee hadden, ook weeral door de vele jongens die de technische school telt). Hoewel de bibliotheek die dag gesloten is maken ze voor ons een uitzondering. Veel nuttige info hebben we er niet kunnen halen want ook daar hebben we moeten vaststellen dat de meeste boeken uit Nederland komen. Dan maar naar de Universiteitsbibliotheek waar we onze Surinaamse collega's treffen. 's Avonds waren we uitgenodigd bij Geraldine en Katrien en hebben daar heerlijk gegeten. Toevallig hadden we hetzelfde in gedachte om te koken en daarom leek het leuk om samen te eten en te koken. www.het-para-vontuur.reismee.nl

Uiteindelijk hebben zij gekookt en wijnog wat doorgewerkt. Uiteraard konden we dit gebaar niet zomaar laten voorbijgaan en daarom hebben wij gisteren voor hen gekookt. Normaal zouden we vandaag zware stress hebben voor de presentatie van morgen, maar we hebben dinsdag reeds besloten geen presentatie te houden. Zo kunnen we mentaal even tot rust komen en ons volledig geven voor de eindpresentatie. Desondanks hebben we voor onszelf enkele deadlines gesteld die we tussendoor willen halen.

Voor vandaag houden we het voor bekeken. Vermits het donderdag is en we de volgende donderdag -net zoals de voorgaande - druk bezig zullen zijn met de presentatie, hebben we besloten vandaag naar Havana Lounge te gaan. Dé place to be op donderdagavond. Tot één uur is het er salsa en daarna typische discotheek muziek zoals ze bij ons ook zouden draaien. We zullen zien. Het is niet dat we behoefte hebben om zwaar weg te gaan, maar al vier weken horen we iedereen vragen: 'En al naar Havana geweest?' Dus we vinden dat we er eens heen moeten zodat we achteraf tenminste mee kunnen babbelen. Ons buurmeisjes gaan uiteraard ook mee.

We zullen ons eens opfrissen na een zware werkdag. Toch gaan we het niet te 'vroeg' maken aangezien we om halftien een mini-presentatie hebben voor Tjander (architect) en Martinus (prof unif).

Tot gauw voor een verslag van Havana! Toedeloe!

P.S.: De titel slaat op de veelvuldige regen die hier soms kan vallen, maar als de zon schijnt is het wel weer zweten geblazen, pff!

Met de bus door het oerwoud! Elly onze held!

Hoi allemaal,

Voor we aan onze werkweek beginnen, even een verslag van het afgelopen weekend. We hebben enorm genoten en veel plezier gemaakt. Het zal moeilijk zijn dit alles voor jullie samen te vatten.

zaterdag 28 februari

We staan vroeg op want om kwart voor 8 moeten we al in de stad zijn. We hebben besloten geen taxi te nemen maar de plaatselijke bus. Katrien en Geraldine hebben dit reeds gedaan en tonen ons als ervaren busrijders hoe het moet. Je gaat langs de kant van de weg staan (hoeft niet eens aan een bushalte te zijn), je steekt je arm enthousiast in de lucht en binnen de kortste keren staat er een busje naast je. Even twijfelen we of we op tijd zullen zijn, de bus besluit namelijk nog even een hele wijk mee te nemen. Na een kwartiertje zijn we dus terug op hetzelfde punt als waar we opgestapt waren.

We arriveren net op tijd bij touroperator Blue frog. Ons reisgroepje bestaat uit nog vier andere Belgen (uit Lier en Turnhout), namelijk twee jongens die stage lopen in de gevangenis en de ouders van één van hen. Dan ook nog twee Nederlanders. Onze gids Jacqueline begroet ons en na een half uur vertrekken we richting boot. We varen over de Suriname-rivier richting 'Domburg', een plaatsje waar we even aan wal gaan om allerlei lekkernijen te kopen. Gebakken bananen, roze pannekoeken met kokos,... Lekker zoet allemaal.

Daarna varen we verder richting 'Overbridge', eentropisch strandje,waar we een kleine tussenstop maken om ons eten te gaan bestellen voor 's middags. Voor het eten brengen we eerst nog een bezoek aan de Jodensavanne. We gaan daar ook naar de medicinale bron. Onze gids vertelt ons dat wanneer we van dat (groenige) water drinken we er binnen 40 jaar nog net hetzelfde uitzien. 'Net op tijd dus!' denken wij en we wagen het erop. In Overbridge wacht ons dan een heerlijke maaltijd. Na het eten stappen we de bus op voor een lange rit richting Brownsberg. Geen asfaltwegen maar rode stoffigebauxietwegen. We worden helemaal door elkaar geschud en vliegen soms bijna tot tegen het plafond. Voor we aan de klim van de berg beginnen stoppen we nog even in het laatste winkeltje dat we tegenkomen want Curtis (onze kok) is zijn tandenborstel vergeten :-).

Dan beginnen we aan de klim naar Brownsberg, zo'n 10 km bergop om te eindigen op een plateau op 500m boven de zeespiegel. De afgelopen dagen heeft het vaak hard geregend waardoor de weg enorm glad en modderig is. Het wordt eerst heel stil in de bus. We schuiven van links naar rechts, zien afgrond en bomen op ons afkomen. Om de angst te verbergen gibberen we erop los, maar we houden ons al snel terug kalm want de chauffeur moet zich kunnen concentreren.Elly heeft echt een prachtjob gedaan, want de volgende dag horen we dat er vele busjes niet tot boven zijn geraakt en terug zijn moeten keren. Wanneer we boven aankomen is het mistig en al vrij snel donker. We logeren in het huisje met de naam 'Kwatta'. Jullie weten dat wij met z'n vieren logeren op de Kwattaweg in Paramaribo, we voelen ons dus helemaal thuis.

's Avonds bereid Curtis een fantastisch avondmaal en we genieten van de geluiden van de brulkikkers. Na een korte stop in de plaatselijke bar kruipen we in onze stapelbedden. We moeten er 's morgens al om zes uur uit om naar de zonsopgang te kijken en daar onze koffie/thee opte drinken. Maar 's nachts zien we die plannen in het water vallen. Het begint enorm hard te regenen. Rond drie uur horen we de eerste brulapen die hun territorium aan het afbakenen zijn. We dromen nog even verder en hopen ze de volgende dag tegen te komen.

Zondag 1 maart

Geen zonsopgang dus want het is nog steeds niet gestopt met regenen, maar wel een heerlijk ontbijt met eitjes, appelsienen, bananen,... We maken ons klaar voor een zware tocht door de jungle naar de Irene- en Leowaterval. Onderweg komen we prachtige zichten tegen over de uitgestrekte groene 'bloemkool'bomen en het Brokopondo meer. Voorlopig is het alleen maar dalen en hopen dat we niet uitschuiven maar we beseffen dat we straks weer terug naar boven moeten. Onderweg komen we gifkikkers tegen en de alarmboom (een grote boom met stervormige stam waar je tegen kan kloppen om hulp te roepen).Wanneer we een liaan tegenkomen wil iedereen zijn best doen om het beste op Tarzan of Jane te lijken. Met grappige filmpjes tot gevolg (dank u Katrien!). Wanneer we dan, helemaal vuil en bezweet, bij de waterval aankomen doen we onze kleren uit en genieten we van een heerlijke waterval douche.

Dan begint de enorm zware klim terug naar boven. Het is ook al warmer ondertussen want de zon komt er door. Gelukkig merken wij er niet zoveel van omdat we beschermd worden door het dikke bladerdak. We besluiten nog langs de Leowaterval te gaan. Een smallere waterval maar het water valt van veel hoger waardoor het ook weer prachtig is om te zien. Op de terugweg missen we neteen slangdie zich verstopt had in eenplas. Jacqueline had belletjes gezien in het water en zegt dat we daar zeker niet mogen trappen. Een groepje na ons kwam wel oog in oog te staan met de giftige slang en maakte zich snel uit de voeten. We hebben nog steeds geen apen gezien terwijlwe er zo naar uitkeken. We wandelen terug en komen weer op de bredere weg uit. Eigenlijk hadden we het al opgegeven om apen te zien. We hadden etensresten zien liggen en hun geroken dus we wisten dat ze er waren. Plots horen we gekraak hoog boven ons, iedereen wordt muisstil. Apen! Grote, kleintjes... Prachtig om te zien! Na een aantal foto's te hebben genomen worden ze ons beu en beginnen ze met takjes en dergelijke naar ons te gooien. We laten ze dan met rust en zeer onder de indruk gaan we naar de huisjes terug. De mist is daar verdwenen en we kunnen op de top van de berg genieten van het prachtige uitzicht over het stuwmeer.

Curtis heeft weer een geweldige maaltijd bereid en nadat we op krachten zijn gekomen genieten we van een heerlijke douche (we zijn echt smerig en hangen onder de modder). Moe kruipen we in de bus. Met glijden en schokken bereiken we dan veilig de voet van de berg en begeven ons richting Ston Eiland. Prachtige plek op een schiereiland. Dan beginnen we aan een vier uur durende rit terug naar de stad. Onderweg kunnen we genieten van de mensen, de hutjes en de prachtige natuur.

Dit was echt survivallen!

Om een heerlijk weekend op een gepaste wijze af te sluiten hebben we met z'n vieren pizza gebeld en naar Sex and the city gekeken. Uitgeput gaan we slapen en dromen we van de apen en de prachtige natuur.

Tot de volgende!

P.S.: Gelukkige verjaardag mama (Femke)!

Furu famiri, furu yorka (veel familie, veel wensen)

Hoi allemaal!

Weer een aantal dagen niets van ons gehoord maar dat komt omdat we druk bezig zijn geweest met ons project. We hebben ook gesprekken gehad met verschillende partners. Woensdagavond zijn we samen met de meisjes van stedenbouw en nog twee andere meisjes (Leen en Griet van Ergotherapie) gaan eten bij Zus en zo (hoe kan het ook anders).

Toen we daar waren zijn we gaan horen voor tripjes en we hebben er toen eentje vastgelegd naar Brownsberg (voor twee dagen). Morgenvroeg vertrekken we (wij en onze buurbelgjes) naar de apen, watervallen,... (uitgebreid verslag volgt ongetwijfeld).

Donderdag hebben we weer super hard doorgewerkt (nog harder dan anders :-)) om de presentatie tegen vandaag af te krijgen. We hebben zo'n drie uur geslapen vannacht, maar desondanks stonden we om kwart na zeven al paraat op onze werkplek. De opkomst was meer dan vorige week en eigenlijk geen slechte commentaren gekregen. Lastig is wel dat zevolgens onste weinighun meninggegeven hebben. Van slechte commentaar zouden we immers kunnen leren. Maar we zien wel.

Deze namiddag ben ik dan toch maar een beetje slaap gaan inhalen op het appartement terwijl Sigi genoot van haar boek. Later zijn we met de fiets richting stad gereden om een beetje te shoppen. We hebben teenslippers gekocht, boekjes met spreuken in het Sranan, en al een paar leuke verrassingen voor thuis. Toch zullen we nog op souvenierjacht moeten... Na een heerlijke lasagna bij... :-) keren we naar het appartement om onze zak klaar te maken voor het weekend. Het zal weer een druk weekend worden. En hopelijk gaan we veel diertjes tegenkomen (poema's en slangen mogen thuisblijven). Over dieren gesproken, onze kakkerlak (nummer twee) is nog steeds spoorloos... We hopen dat hij een fijn weekend heeft in ons appartementje!

Tot maandag!

P.S.: De titel slaagt op het feit dat we nog steeds genieten van jullie reacties!

Domino ofzo

Hallo!

De afgelopen twee dagen zijn we vooral bezig geweest met het omzetten van de omgeving in 3D. Bij gebrek aan informatie hebben we een pdf zelf omgezet in autocad om zo toch te kunnen starten. Maar het verloopt allemaal wat trager dan verwacht waardoor het echte denkwerk over het ontwerp een beetje vooruitgeschoven wordt. En elk uur voelen we vrijdag alweer naderen. Dus in tegenstelling tot wat sommigen onder jullie suggereren zijn we hier heus wel om te werken.

Gisterenavond werden we uitgenodigd door onze buurmeisjes (Katrien en Geraldine) om bij hen een gezelschapsspelletje te gaan spelen. Regenwormen! Super simpel maar leuk spelletje! Ondertussen hebben ook zij een blog aangemaakt, voor de geïnteresseerden: http://het-para-vontuur.reismee.nl/ (ook wij zijn hierop terug te vinden, bij de foto's...). Waarschijnlijk trekken we dit weekend met z'n viertjes naar Brownsberg (later hierover meer)

Deze morgen zijn we weer de stad ingetrokken om de verschillende percelen te gaan bekijken en vooral de omgeving. We hebben allerlei schetsen gemaakt om alle informatie te verzamelen die we nodig hebben voor ons 3D model te kunnen afmaken. En net zoals in België is dat een hele belevenis. Mensen die van elk huis een foto nemen en plannetjes schetsen, die zijn iets van plan! We hadden dus heel wat bekijks, o.a. van de plaatselijke bouwvakkers. Het werk werd (weer) stilgelegd en toen ze doorhadden dat we hen echt negeerden zetten ze het charmeoffensief in. Even cd speler in de auto aan en door de ganse straat weerklonk Clouseau met Domino. Ja dan kunnen zelfs wij onze lach niet inhouden. Hun missie was dus geslaagd.

In de late namiddag zijn we naar de Hermitage gegaan (plaatselijk shoppingcenter). Onderweg kwamen we Alida weer tegen,de wereld vanParamaribo is toch echt klein!Ook hier ben ik (Femke) een fervent nagelbijter. Terwijl ik daarom voor het eerst 'acryl'nagels krijg aangemeten gaat Sigi shoppen. Een echt cliché meisjesmoment :-). Op onze terugweg passeren we nog langs Choi's (dé Europese supermarkt!). Hier komen we Hicham tegen (waar we mee op weekend geweest zijn). Het loopt er zowat vol met Europeanen, ze hebben er dan ook echt alles! Van Spar tot Colruyt. We vinden er markoesa-sap en voor de kenners onder jullie onvervalste 'kaneelkussentjes', tja Nederland is hier duidelijk aanwezig é!

Nadat we onze mandjes volgeladen hebben verlaten we de winkel en binden we de dozen achterop onze fiets. Enondanks het feit dat ze me er al voor gewaarschuwd hebben vroeger schiet mijn snelbinder los, recht in mijn oog. Ik kan u verzekeren, echt pijnlijk! Eerst durf ik het niet goed openen. Uiteindelijk probeer ik en dan is het even paniek. Onderaan zie ik enkel een zwarte rand. Ik flip echt. Sigi probeert mij te kalmeren en we leggen onze pas gekochte diepvriesspullen erop. Op dat moment begint het te stortregenen, we zijn dus blijven wachten met het ijs op het oog. Uiteindelijk is het zicht weer in orde maar het blijft een beetje troebel. Op het appartement aangekomen direct lenzen uit en oogdruppels met antibiotica erin.

Eigenlijk zouden we nog moeten werken maar we gaan het niet te laat maken, vroeg gaan slapen om onze oogjes te laten rusten want een computerscherm is ook niet ideaal. We zullen morgen zien, als er iets mis is gaan we langs de oogarts. Even een kleine negatieve noot dus maar desondanks is het hier - ondanks de regelmatige regenbuien -nog wel lekker warm! We zijn zelfs verbrand van die paar uurtjes vandaag rond te fietsen!

Onze site begint een beetje vol te geraken met foto's vandaar dat we de foto's 'van in den beginne' hebben overgeplaatst naar een site van google. Hierop kan je ze bekijken op datum: http://picasaweb.google.com/sigi.carrein/0702 (Dit is de site met foto's van 7 februari vandaar 0702 achteraan. Om de foto's van andere data te bekijken moet je dus de vier laatste cijfers veranderen. Praktisch elke dag zijn er foto's terug te vinden. Voor hulp: druk de sigi&femke hulpknop)

Toedeloe!