Kleine wasjes, grote wasjes, stop ze in de wasmachien

Hoi hoi,

Het weekend zit er weer op en ook al laat de opdracht ons nooit helemaal los, nu wordt het weer menens. Zaterdag hebben we (vooral Femke) uitgeslapen, we konden het wel gebruiken. In de namiddag zijnwe het openbaar zwembad gaan opzoeken. Een vijftig meter bad, best wel goed om even te verfrissen. Ook daar kwamen we weer enkele Belgen tegen, onder andere Hilde. Na het zwembad zijn we doorgereden richting Hermitage (het plaatselijke shopping center laten we zeggen). Leuke winkeltjes! Voor het donker rijden we weer richting appartement, daar wordt het appartement naast ons schoongemaakt. Katrien en Geraldine (twee meisjes van de richting stedenbouw) komen namelijk aan met de zaterdagvlucht. Na een kort weerzien kruipen we allemaal in ons bedje. Zij zijn moe van de vlucht en wij van een dagje niets doen.

Gisteren hebben we de wasmachine getest! Echt waar de moeite! Eerst met een darmpje de bak gevuld proberen te krijgen (duurde echt uren, en elk van ons moest een uiteinde blijven vasthouden, eentje aan de kraan, de ander aan de bak. Grappig zicht! Jammer genoeg dus geen handen vrij voor een foto). Het wassen ging wel een stuk vlotter dan de handwas van de voorbije weken. Maar toen wilden we het droogzwieren. Dat deel van de machine werkte dus niet. Dan maar alles afspoelen en met de hand uitwringen. Meer dan een uur zijn we bezig geweest met de was. Resultaat: een frisse geur maar de vlekken blijven, wat wil je, het is dan ook wassen in koud water.

Zondag werd niet helemaal rustdag, we hebben enkele uren gewerkt voor school maar dan voor het gedeelte datwe missen in België, nota's overschrijven enzo. Tegen de late namiddag zijn we met Katrien en Geraldine de stad ingetrokken om hen een beetje wegwijs te maken. 's Avonds wilden we gaan eten in Zus en zo maar dit bleek gesloten te zijn!!! Wat een tegenslag! Dan maar naar 't Vat. We hadden geluk: er kwam een live bandje spelen. En zo werd het een gezellige avond als afsluiter van een rustig weekend.

Zo zou het kunnen eindigen! Maar we vergeten het hoofdstuk kakkerlak. Nadat de taxi ons afgezet heeft aan het appartement maken we ons klaar om te gaan slapen. Plots een kleine kreet van Sigi. De kakkerlak zit voor haar deur maar ze verzekert me dat we er deze keer langs kunnen lopen, hijbeweegt niet. Dan zien we dat hij half plat is! Paniek! Zitten we zo dadelijk met honderden kakkerlakken? (cfr. verhaal platte kakkerlak die zich voortplant). Toch maar alles buitenvegen, vloer en schoenen opkuisen en even googlen. Eén feit is zeker; hij zit niet meer binnen!

Tot de volgende!

Vlaggenroof

'Dag allemaal!'

Dag allemaal is een tijdschrift dat wekelijks verschijnt maar uit telefoongesprekken en mailtjes blijkt dat jullie ons zolang niet kunnen missen. We hebben het de afgelopen dagen enorm druk gehad met de voorbereiding van onze presentatie tegen vandaag. Hier volgt dus een kleine update:

Woe 18 februari:

We worden gewekt uit onze slaap. Ik denk dat Sigi aan het rommelen is en Sigi denkt hetzelfde van mij. We draaien ons nog eens om het is ten slotte kwart voor zeven en onze wekker staat pas om 7 uur. Wanneer we dan uit onze bedjes komen en onze deuren opendoen merken we dat onze kuisvrouw al bezig is met de schoonmaak. We kunnen verzekeren dat dat wel even schrikken is.

Om negen uurworden weverwacht op de Universiteit. Deze campus is gelegen buiten de stad en het is ongeveer een half uurtje met de fiets. Samen met de Surinaamse studenten gaan we op zoek naar literatuur die we kunnen verwerken in ons theoretisch gedeelte. Geen makkelijke opdracht. De bibliotheek binnengeraken is al een opgave op zich (in vergelijking met de bibliotheek in onze school waar je even de deur opengooit). Hier moet je je tassen achterlaten en krijg je een nummer, op zich nog eenvoudig, behalve als je blank bent en uit België komt. Gelukkig helpen de studenten ons en leggen ze de situatie uit. We hebben enkele goede werkstukken kunnen inzien maar we kunnen ze niet uitlenen dus zullen we nog een aantal keer terug moeten.

In de buurt van de Universiteit is ook de dienst vreemdelingen gelegen. Nadat we eerst bijna de plaatselijke sporthal waren binnengestapt met ons visum zijn we toch aan het juiste gebouw terecht gekomen. (* We moesten naar de dienst vreemdelingen omdat we in België wel een visum gekregen hadden voor 60 dagen maar op de luchthaven krijgt iedereen slechts een stempel voor 30 dagen. En wij blijven 35 dus moeten we binnen de 30 een verlenging aanvragen om in orde te zijn*) We zoeken een plekje om onze fietsen vast te hangen, in de stad kiezen we meestal een paal, pijpleiding,... dat alles tegen diefstal. En ja we hebben geluk hier staat een paal vlak voor het gebouw. We beginnen onze fietsen vast te leggen maar op dat moment komt er een vrouw naar buiten in uniform (van de politie) die ons heel streng aankijkt en aanspreekt. 'Dames, moet ik boos worden?' Oei! Wat hebben we gedaan? gaat er door ons hoofd.'Kijk eens naar boven'. Oeps! We waren er in geslaagd onze fietsen vast te maken aan de paal van de Surinaamse vlag. (Blijkbaar mag dat hier niet :-)) Maar toen de dame doorhad dat we Belgen waren en geen twee Hollandse grieten werd ze heel wat vriendelijker en toonde ze ons waar we moesten zijn. Onze fietsen hebben we wel snel ergens anders geplaatst.

Na een half uurtje wachten (gelukkig hadden weeen tijdschriftbij) krijgen we onze paspoorten met stempel terug. We mogen blijven tot 14 maart! In de namiddag hadden we een afspraak bij GLIS (bedrijf dat ons kon helpen bij het verzamelen van de gegevens over de percelen). 's Avonds hebben we aan onze presentatie gewerkt en nog eens gekookt. (Anders vliegt ons budget er te snel door).

Do 19 februari

In de voormiddag hebben we gewerkt op onze werkplek samen met onze surinaamse collega's. We moesten ook nog enkele praktische zaken regelen, beamer, koffie & thee voor de gasten, voldoende stoelen,... Na de middag hadden we een afspraak bij Atlantic Architects, een jong groeiend bureau dat opgestart werd door een jong Nederlands koppel en dat steeds meer medewerkers aantrekt. Hier komen we meer te weten over materialen, bouwstijlen,... Ze tonen ons ook enkele van hun ontwerpen.

Terug op ons appartement vliegen we er weer direct in. Ons plan was om naar Zus en zo te gaan, want reeds van onze aankomst wisten we dat er die avond een filmvertoning zou plaatsvinden. We werken dus super hard door in de hoop klaar te geraken tegen de avond. Rond acht uur moeten we beslissen. Jammer genoeg hebben we de film waar we al zo lang naar uitkeken ('P.S., I love you') moeten overslaan. We wilden uitgerust op de presentatie staan. Zin om te koken hadden we niet, dus belden we Bingo pizza, lekker makkelijk als je wil doorwerken.

Nog een uurtje werken dachten we en dan kunnen we op tijd ons bed in. Ondanks de goede voornemens is het toch weer een korte nacht geworden (4-5uur). Tijdens het avondeten horen we al enkele dagen geritsel aan onze voorraadkast. Ons licht is nog niet gemaakt dus gaan we op expeditie met onze zaklampen. Net een griezelfilm, je weet dat je iets gaat zien, maar wat? Na een uitgebreide zoektocht (vanop afstand een beetje duwen met de borstel) komt er niets te voorschijn. Dan maar verder eten. Plots weer dat geluid, er zit echt een levend wezen in onze keuken, er is geen andere optie...Plots duikt er een zwarte schaduw op. Een kakkerlak!!!!!!! Zo'n beest is dus ongrijpbaar, super snel, grooten kan vliegen! Alle pogingen om hem niet te pletten en buiten te keren mislukken, we geven het dan ook op, inhet donker kunnen we toch niet veel doen. Eerste werk morgen, Werner bellen, want hij was nog steeds niet langsgeweest.

Vrij 20 februari

D-day! Enkele dagen geleden hebben we zo'n 30-tal uitnodigingen verstuurd naar verschillende instanties. Benieuwd hoeveel mensen zullen opduiken. Om kwart na zeven staan we al bij SGES (werkplek) om alles klaar te zetten tegen 8 uur. Nog even de laatste dingen doornemen en vanaf dan is het afwachten wie er opduikt. Vijf voor acht, niemand...Dan duikt Dhr. Martinus op (onze plaatselijke promotor). Even later verwelkomen we een architect uit Nederland die reeds 4 maanden hier is. Toch één iemand van buitenaf :-)Dhr. Fokké (directeur van SGES) komt ook luisteren. We starten de presentatie. Later duikt ook Tjander Poeran op (plaatselijke architect die ons raad geeft). En in het midden van de presentatie komt de afgevaardigde van de Districtscommissaris nog binnen (in het typische bruinige uniform, indrukwekkend). Dus ook vanuit de politiek is er belangstelling. Na de presentatie wordt er hevig gediscusieerd en beseffen we dat het tegen volgende vrijdag weer een race tegen de tijd zal worden om een presentatie met nieuwe elementen klaar te hebben zodat de verschillende partners geboeid blijven.

Hopelijk trekken we volgende week meer volk, enkele mensen hadden zich wel verontschuldigd. We keren uitgeput terug naar ons appartement en besluiten een rustige namiddag te hebben. We gaanboodschappen doen bij de chinees en ook nog even langs de slager hiernaast. Nadat we besteld hebben komt er een man naar ons toe en zegt tegen Sigi:'Jij was op TV, toch?' Wat! Herkennenze ons! Paramaribo is echt klein! :-) (* Het filmpje willen we jullie zeker niet onthouden, er wordt aan gewerkt*). Onderweg met onze zakken wordt er weer hevig getoeterd, boos kijken we opzij. Een lachend gezicht, een bekend gezicht. De gezellige reisbegeleider van vorige vrijdag en van tijdens het weekend. Eén van de weinige keren dat we zo enthousiast gereageerd hebben op getoeter. De andere wagens wisten niet waar ze het hadden.

Wanneer we thuiskomen bellen we Werner voor ons licht, we willen graag zien wat we klaarmaken vanavond. Werner is verbaasd en meldt ons dat het licht al gemaakt was van woensdag, hij is langsgekomen toen de kuisvrouw hier was en kon zo in ons appartement. Oeps! Dus... Hebben we gisteren als twee onnozeltjes met zaklampen achter een kakkerlak gezeten terwijl ons licht gewoon werkte, enkel de knipper proberen! Nochtans zijnwe geen van beide blond (op dit ogenblik toch niet :-)) Probleem is nog steeds dat de kakkerlak spoorloos is en dus waarschijnlijk nog ERGENS zit!

Niet zo'n spannende avontuurlijkebelevenissen gewoon het alledaagse leven in Zuid Amerika! Groetjes!

De Boomhut

Deze voormiddag werden we verwacht bij de districtscommissaris, bij dhr. Strijk. Er zou ons een inburgeringscursus te wachten staan. Uiteindelijkwaren we met een 25 tal studenten allemaal afkomstig uit Antwerpen (wij hadden geen idee dat het er zoveel zouden zijn). Eerst sprak de DC (districtscommissaris) ons toe over veiligheid en later kregen we een toelichting van de politieinspecteur. We werden getrakteerd op een worstenbroodje en een glas Fernandes limonade.

Heel leuk zo een beetje praten met andere studenten, en horen wat zij allemaal komen doen en voor hoe lang ze blijven. Maar kers op de taart was de toelichting over culturele verschillen van Alida Neslo (jaja de Alida die we kennen uit onze jeugdjaren van de boomhut en postbode Peter). Het was geweldig, ze wond er geen doekjes om en zei precies waar het allemaal op stond, onder andere over hoe we best met de fluitende mannen omgaan, bijvoorbeeld door ons te gedragen als een man. Kortom, we konden genieten van een half uur toneel van de bovenste plank.

Ook de plaatselijke televisie was aanwezig en Sigi werd geïnterviewd samen met nog een anderejongen. Dit was één van de informele missies die we vanuit Antwerpen nog meegekregen hadden, minstens één keer op radio en tv komen. We zijn net week 2 gestart en ook dat hebben we al voor elkaar.

Deze namiddag hebben we nog een bespreking gehad met de Surinaamse studenten. We hebben ook alle partijen uitgenodigd om vrijdag naar onze eerste presentatie te komen. Daarna hebben we ons op ons appartement terug getrokken om te werken aan de verschillende percelen. Maar omstreeks vijf uur was het showtime; we zaten voor de tv om te genieten van ons tv optreden. En we hebben het opgenomen! Als het ons lukt om de video op de site te zetten, zullen jullie ook kunnen meegenieten van ons optreden op de Surinaamse televisie.

Groetjes! En blijven reageren, doet enorm veel deugd!

Banana Drama

Deze morgen zijn we vroeg opgestaan. We hadden met onze Surinaamse collega's afgesproken om half negen op onze werkplek. Omdat zij andere afspraken gemaakt hadden zijn we maarop het appartement blijven werken.

Toen ik mijn kamerdeur opendeed was Sigi bezig met het ophangen van slingers en mocht ik eindelijk mijn kaartjes opendoen. We hebben taart gegeten en kaarsjes uitgeblazen. Toen was het weer tijd voor het echte werk. Deze namiddag zijn we de verschillende percelen nog eens gaan bekijken en gaan fotograferen.

Tegen vier uur zijn we naar het ijssalon gegaan voor een coupe 'banana drama', heerlijk! Later hebben we ons geïnstalleerd bij Zus en zo. We hebben heerlijk gegeten en werden we getrakteerd op appaltaart, ter ere van...

In de giftshop van Zus en zo hebben we mooie oorbellen gekocht (mijn kado van Sigi). Normaal zouden we enkele Belgische meisjes treffen om iets te drinken maar we zijn vrij moe (van het weekend) en er wacht ons nog een Sex and the city movie; jaja Sofie speciaal gehouden voor vandaag. Donderdag is een nieuwe Belgenavond gepland, bij Zus en zo (hoe kan het ook anders), ze spelen daar dan een film.

Het was dus een 'geniet van het weer-eten en drinken'-dag! Maar vooral een speciale verjaardag in Zuid Amerika!

Enkele liedjes:

Na wan suma (er is er eentje jarig vandaag)

Na wan suma vejari tidé (2x); Na wan suma, na wan suma, verjari tidé

Da wé go bari wan hoeré g'eng (2x) HOERÉ; Da wé go bari, wé go bari, wan hoeré g'eng

Kon vesteri

a no f'yu koek'a no f'yu sopi (3x) - (Ik kom niet voor je koekjes en niet voor je drankjes)

Ma mi kon vesteri yu- (maar ik kom je feliciteren)

Toedeloe!

Expeditie Robinson vs. Celebrity shock

Hallo allemaal,

Jullie hebben ons even moeten missen aangezien we op verlengd weekend waren. Maar we zijn er van overtuigd dat dat af en toe goed is, het kan alleen de honger vergroten. We hebben heel wat te vertellen want de afgelopen drie dagen zaten super gevuld en we zijn dan ook heel erg moe. Als jullie de foto's bekijken hebben jullie zelfs geen uitleg meer nodig maar toch, hier gaan we dan:

Vrijdag 13 februari:

Vrijdag de dertiende als dat maar goed afloopt :-) We (Mhr. Denissen gaat ook mee, aangezien hij zaterdag weer terug keert naar België) verzamelen aan het bureau van de touroperator. Er gaat nog een groepje gepensioneerde Nederlanders mee die hier zijn ter gelegenheid van een huwelijk. En dan nog een jonger koppel die reeds in Brazilië en Engels Guyana gezeten hebben.

We nemen de boot vanuit Leonsberg over de Suriname rivier. Er was net voordien een groep van 100 dolfijnen gespot maar helaas op het moment dat wij toekomen kunnen we slechts enkele zien, ook geen springende dolfijnen, enkel een paar kopjes. Maar we hebben er gezien.We hebben zelfs (eerder bij toeval) een foto kunnen nemen. Na een uurtje varen komen we aan bij Braamspunt. We zijn niet zo ver verwijderd van Paramaribo en toch zitten we plots in een heel andere cultuur.

Op dit stuk strand leven voornamelijk Guyanen die dag in dag uit bezig zijn met garnalen. Ze worden er gekookt in zout water van de zee met nog extra zout bij en dan 2-3 dagen gedroogd in de zon. Dan worden ze in een zak geslagen op een steen, waardoor de pellen eraf komen. We mochten ervan proeven, echt lekker! Het is een beetje een idillisch eilandje (lijkt wat op expeditie robinson waar je aankomt op een zandstrand) maar ze leven er welin zeer slechte omstandigheden.Waarschijnlijk vinden ze dat niet erg omdat sommigen niet anders weten. Toch voel je je als 'rijke' toerist niet echt op je gemak. Er woont ook een Nederlandse die getrouwd is met een rasta-man. Wassendoen zegewoon dooreen kom water overzich tekieperen.

Dan naar plantage Rust en Werk gevaren. Daar middageten gegeten, typisch surinaams met kousenband (lange bonen), rijst, bami en pindasaus. Ook met cocoswater. Het is een plantage waar nu runderen geteeld worden, het is gelegen achter de mangrove (echt zoals in expeditie robinson). Het zijn kleine dorpjes langs de vroegere irrigatiekanalen. We zien ook een heel speciaal huisdier, wordt kapuae genoemd (of zoiets),het is een groot knaagdier dat zoals een hond aan de leiband gelegd wordt.

Later varen weverder naar Fort Amsterdam, het is een oud fort met een gevangenis waar gevangenen met 15 tot 20 personen in een kamer van 4 op 4 meter of kleiner werden opgesloten. Het waren slaven of militairen die gestraft werden, soms ook duitsers. Het is pas gesloten in 1981, best laat. De slaven moesten ook werkenop de suikerplantage. Het suikerriet werd gekookt in grote potten, waar af en toe ook slaven in belandden als doodstraf, later werd dit afgeschaft maar kregen ze de hete kolen van onder de pot in hun handen als straf.

Tegen de avond gaan we naar Zanzi-bar, een plek waar veel belgen komen en er lekkere cocktails zijn :-) Het was wel eens leuk om Vlaams in plaats van Hollands te horen.Rond twaalf uur keren we 'huis'waarts want de volgende dag vertrekken we voor een tweedaagse trip.

zaterdag 14 februari:

's Morgens vroeg worden we opgehaald door Hicham. We rijden nog even langs de winkel voor bier en zakken ijs. Hicham neemt de koelbox mee en geeft ons de opdracht om die helemaal vol te steken met flessen van 1 liter Parbo bier. 18 flessen in totaal. Even kijken we elkaar bezorgd aan, dit wordt toch geen ranzig bierfeestje?! Hicham verzekert ons dat de anderen (tot dan toe voor ons onbekenden) voor softdrank gezorgd hebben.

Op het appartement van Sarah (Belgische-werkt hier voor 2 jaar) en haar Venezolaanse vriend maken we ook kennis met twee oudere mannen, Carl en Ward. Ward gaat ook mee op uitstap en is een extreem natuurmens. Hij heeft een lens van een meter om de mooiste delen van de natuur te trekken. Even later komen de laatste twee van de groep aan, twee Brazilianen, Louis (werkt hier) en diens vriendin Katja. We zijn vertrekkensklaar! We rijden met 2 jeeps richting Mariënburg. We steken de Surinamerivier over via de nieuwe brug (6% - levensgevaarlijk voor fietsers - enkele dappere wagen het erop). Mensen vanuit het hele land komen naar deze 50m hoge brug om zelfmoord te plegen. Aan beide zijden van deze brug staat een 'zelfmoord' telefoon met daarboven - zie je ook weer enkel in Suriname- een immens bord met een slogan om de mensen nog om te praten. (gedetailleerdere foto's volgen nog)

Vanuit Mariënburg nemen we de boot naar Matapica. Een oversteek van 500m. Daar laden we onze bagage over in drie kleinere boten. (Een heel karwei, onze groepsgenoten zijn precies geladen voor 14 dagen- wij hebben enkel ons rugzakje bij). We varen een uur naar onze bestemming en krijgen de prachtigste delen van de natuur te zien. Echt heel avontuurlijk, net Bobbejaanland, maar dan een echt bootje in een echte swamp. Onderweg drijft ook een dode kaaiman, ze zitten er dus wel degelijk. Na ettelijke foto's komen we aan op onze bestemming, een huis aan de zee! Het paradijs! Kan het nog romantischer op valentijnsdag?!

We nemen onze kamers in (2 van vier) en merken ook dat we niet de enige gasten zijn. Een groep van 6 Nederlanders zal ook in het huisje de nacht doorbrengen. Toevallig zien we daar twee bekende gezichten, het koppel dat de dag voorheen ook mee was op uitstap. Wat is de wereld toch ECHT klein. We installeren ons, bedden opmaken, klamboe goedhangen,...en maken ons klaar voor een fikse wandeling. Matapica heeft een enorm uitgestrekt strand (ook weer net expeditie robinson). We wandelen richting zon en voor we het beseffen worden we ingehaald door enorme regenwolken. Om te weten wat regen in de tropen is moet je het eerst meemaken. We zijn veel te ver weg van het huisje (kunnen het zelfs niet meer zien) en haasten ons het bos in. Na enkele minuten zijn we ook daar helemaal doorweekt. Er zit niets anders op dan het hele eind terug te lopen richting huisje. Tijdens de lange tocht proberen we met onze doorweekte kledij onze fototoestellen zoveel mogelijk te beschermen. Even vrezen we voor gsm, fototoestel,... Uiteindelijk blijkt het allemaal nog mee te vallen. We doen zo snel mogelijk onze natte kleren uit en hangen ze binnen te drogen.

's Avonds kookt Louis, overheerlijk, typisch Braziliaans (vlees met look, limoen, zout en mosterd). Wegens het slechte weer wordt de barbeque in de keuken geplaatst, uitstekend middeltje tegen de muggen. Op deze plaats zitten er zeer aggressieve muggen, we doen zelfs sokken aan in onze sandalen, lange broek, t-shirt met lange mouwen... En we smeren ons in met het plaatselijk wondermiddel 'tropical bush'. Desondanks hebben we veel last van de mosquito's.

Na de heerlijke maaltijd komt de gids ons halen om naar de schildpadden te gaan kijken die op het strand hun eieren komen leggen. Nog nooit hebben we zo'n lange strandwandeling in het donker gemaakt! We mogen onze zaklampen immers niet gebruikenomdat we de dieren anders zouden afschrikken. Na ANDERHALF (!) uur goed doorstappen krijgen we teken van een mannetje dat reeds voorop was, dat er iets te zien valt. De laatste honderden meters lijken eeuwen te duren en in een lichte looppas begeven we ons naar het lichtsignaal.

Ons geduld wordt nog langer op de proef gesteld. We moeten stil zijn zodat de schildpad zich deels kan ingraven. Vanaf dat ze eieren begint te leggen raakt ze in een soort van trance en kunnen we ongestoord (zonder flits) foto's nemen. Uiteindelijk blijkt wel dat de gids zich vergist heeft en ze zich niet meer aan het ingraven was, maar reeds haar nest aan het toestoppen was. Eieren hebben we niet gezien, wel de gigantische schildpad die we heel dicht konden naderen. Na getuige te mogen zijn van dit spectaculaire natuurfenomeen wacht er ons nog een lange tocht terug... Rond één uur kruipen we in ons bed.

zondag 15 februari: (belangrijke dag aangezien die voor 16 februari komt

Na het ontbijt maken we de kamers vrij en begeven ons naar het strand. Na een kwartiertje zijn we dan toch maar in de buurt van Louis en Katja gaan zitten. De plaatselijke Hindoestanen (zuipende mannen die weken in dit afgelegen gebied leven, de hele dag niets doen en in hun hangmat liggen) worden ons net iets te opdringerig. Ze nemen zelfs helemaal niet stiekem foto's met hun gsm. Och wat zouden ze er anders mee doen, bereik is er hier toch niet (onvoorstelbaar bijna in België). Maar zelfs met enkele mannen rond ons weten ze niet van ophouden. Met de fles wiskey in de hand komen ze, op een strand van 700 km(!) vlak voor onze neus zitten om foto's te nemen. Maar onze ridder Louis maakt snel korte metten met deze horny hindoestanie.

Gelukkig hoeven we in de stad enkel maar de speciale geluidjes van mannen te doorstaan en laten ze ons verder met rust. (De mannen maken hier een soort van fluit zuig geluid om vrouwen te versieren. Beetje naief te denken dat ze zo een kans maken, maar ze doen er immers niemand kwaad mee en wij spelen de rol van dove meiden op de fiets die heel gehaast zijn).

Na een heerlijke pastamaaltijd nemen we terug alle spullen bij elkaar en leggen we dezelfde route af door het moeras. Terug aangekomen in de stad beseffen we dat het weekend (dat we echt als primitieve eilandbewoners hebben doorgebracht) voorbij is. We genieten van een heerlijke douche zodat we straks proper in ons bedje kunnen kruipen.

Morgen begint het echte werk weer. 's Morgens verwachten de Surinaamse studenten ons alweer heel vroeg op onze werkplek bij SGES. Nog een aantal dingen regelen, contacten leggen en nog even ontspannen. We hebben trouwens ondertussen BVN gevonden (hoewel de Surinaamse tv er constant tussenkomt o.a. met opvoedende reclame- net sketchkes van Stanny Crets en Peter Van den Begin, voor de enkele die deze misschien kennen; alle onderwerpen komen aan bod: drugs, condooms, tandverzekering, veilig oversteken, je kan het zo gek niet bedenken).

Dit was even een 'korte' update van ons weekend. VooralFemkegaat nog even genieten vanhaar laatsteSurinaamse uren als 22 jarige (officieel ben ik ondertussen al 23

Groetjes van twee verbrande en vol muggenbeten-staande meisjes!

Bingo

Vanmorgen werden we met de taxi opgehaald om naar de Anton de Kom universiteit te gaan. Vanaf volgende week zullen we dit traject met de fiets moeten doen aangezien Mhr. Denissen zaterdag weer richting België vertrekt. Na de lezing van Mhr. Denissen over Woningbouw in België hebben we een presentatie gegeven (waar we dus tot 2h 's nachts aan gewerkt hadden). De presentatie was een selectie van 8 percelen uit de oorspronkelijk 60 onbebouwde terreinen. In overleg met Tjander (architect) en Martinus (decaan) zijn we tot 4 percelen gekomen. Twee kleine en twee grote telkens gelegen in en buiten het monumentale gebied van de stad.

Vanaf maandag kunnen we ons dus samen met de Surinaamse studenten in de opdracht smijten. Jullie lezen het goed, pas vanaf maandag! Want morgen gaan we op uitstap voor 1 dag. We gaan een tour per boot en bus doen naar Commewijne (de rechteroever van de Suriname-rivier), waarbij we dolfijnen hopente zien enwe bezoeken fort Amsterdam, plantages en een klein strandje. Vandaag hadden we ook Hichamaan de telefoon (in het Oost-Vlaams). Zijn contactgegevens hadden we gekregen via Sigrid. Hij organiseert dit weekend een tweedaagse tour, boottocht, wandeling, slapen onder onze klamboe,... We zaten dus met een dillemma! Drie dagen na elkaar op uitstap?! We hadden oorspronkelijk een veel rustiger weekend voor ogen, bezoekje aan fort Zeelandia, de stad nog wat verkennen,... Uiteindelijk hebben we dan toch beslist mee te gaan. Het was nu of nooit. Morgen krijgen we wellicht meer info over de tour.

De komende dagen zullen wewaarschijnlijk de blog een beetje verwaarlozen. Morgenavond zijn we gevraagd (door Stef De Ridder) om naar de Zanzibar (een uitgaansplaats)te komen. Hij vertrekt zelf ook zaterdag weer naar België maar wil ons graag voorstellen aan enkele Belgen. We weten nog niet of we daar nog fut voorzullen hebben gezien ons druk 'verlengd weekend' maar we zullen zien!

We gaan dus nu slapen want het zullen nog drukke dagen worden! Vandaag hebben we trouwens ook de 'Bingo' pizza gevonden! Zalige pizza's!

Slaapwel! Of bijna goedemorgen voor jullie! Toedeloe!

Markoesa

Goe neti! (= goedenavond in het Sranan Tongo)

Vandaag zijn we héél druk in de weer geweest! Vanmorgen om acht uur werden we al verwacht aan onze werkplek. Van daaruit zijn we samen met de twee Surinaamse studenten de stad doorgetrokken om alle geschikte percelen te gaan bekijken. Na drie uur wandelen in de hitte (35°C in de voormiddag-met rode schouders tot gevolg

Tegen twee uur installeren we ons op het terras van Zus en zo om af te koelen en weer op krachten te komen. We hebben enkele nieuwe sapjes ontdekt, Markoesa (soort passievrucht), watermeloen (super echt!),... Na een gezellige babbel met de ober hijsen we ons weer op de fiets en rijden we richting appartement.

Daar beginnen we met de verwerking van de informatie en het maken van de presentatie voor morgen. We besluiten pizza te gaan halen als avondeten. De uren tikken weg en voor we het beseffen is het acht uur door. Bovendien hebben we nog veel werk! Geen pizza dan maar! Wel een boterham en een beetje tv als ontspanning... Na een half uur vliegen we er weer in. Presentatie is nu af en het is 12.45 plaatselijke tijd! We gaan zo slapen! Morgen naar de Unif!

mi e sjie joe! (=tot ziens)

Bezoek aan de universiteit

Alweer een teken van leven van ons...

We zijn vanmorgen met de taxi naar de unif geweest buiten de stad, een echte campus in het groen. Daar hadden we een bespreking van onze opdracht met Martinus (onze co-promotor en decaan van de faculteit Technologische wetenschappen van de universiteit) en de studenten Naomi en Wendy waarmee we een ontwerpteam vormen. Langzaamaan wordt het duidelijker wat nu juist de bedoeling is, en hoe we dit gaan aanpakken. De andere studenten leken heel geïnteresseerd en wilden er snel aan beginnen. Ze konden ons ook veel vertellen over de manier waarop het architectuuronderwijs in Suriname in elkaar zit, wat ons wel één en ander duidelijk maakte.

Morgen gaan we met hen langs de mogelijke percelen om ze nog eens goed te bekijken en er uiteindelijk 8 uit te selecteren. Donderdag gaan we dan met de 4 definitieve keuzes (de andere 4 zijn reserve) terug naar de universiteit om daar, na een lezing van onze prof over de woningbouw in België, nog eens met Martinus de gekozen percelen te bespreken. Daarna kunnen we definitief van start gaan met de eerste oefening. Vanaf nu moeten we elke vrijdag een presentatie geven aan alle betrokken personen (architecten, vertegenwoordigers van ministeries, en dergelijke meer) over hoe ver we in ons project staan en welke opmerkingen ze eventueel hebben.

Na de middag hebben we even op ons appartement gewacht op onze huisbaas, die we uiteindelijk toch te pakken hebben gekregen. Ons licht in de keuken is nu gemaakt en we hebben ook meer handdoeken. Toen we op hem wachten hebben we even de keuken een schoonmaakbeurt gegeven, want die zag er nogal vettig uit na de vorige huurders. Vanaf nu zijn we dus volledig gesetteld...

In de late namiddag zijn we iets gaan drinken met onze prof in 't Waaggebouw, en hebben daar ook lekker Italiaans gegeten. Waarschijnlijk gaan we vrijdag op uitstap naar Commewijne om eerst met een boot te varen en hopelijk dolfijnen te zien, dan de plantages te bezoeken en te eindigen bij Fort Amsterdam, waar we een rondleiding over de geschiedenis van Suriname krijgen.

Nu zijn we moe en gaan we slapen, misschien kunnen we de volgende dagen wat meer vertellen....

Groetjes!