Hallo allemaal,

Jullie hebben ons even moeten missen aangezien we op verlengd weekend waren. Maar we zijn er van overtuigd dat dat af en toe goed is, het kan alleen de honger vergroten. We hebben heel wat te vertellen want de afgelopen drie dagen zaten super gevuld en we zijn dan ook heel erg moe. Als jullie de foto's bekijken hebben jullie zelfs geen uitleg meer nodig maar toch, hier gaan we dan:

Vrijdag 13 februari:

Vrijdag de dertiende als dat maar goed afloopt :-) We (Mhr. Denissen gaat ook mee, aangezien hij zaterdag weer terug keert naar België) verzamelen aan het bureau van de touroperator. Er gaat nog een groepje gepensioneerde Nederlanders mee die hier zijn ter gelegenheid van een huwelijk. En dan nog een jonger koppel die reeds in Brazilië en Engels Guyana gezeten hebben.

We nemen de boot vanuit Leonsberg over de Suriname rivier. Er was net voordien een groep van 100 dolfijnen gespot maar helaas op het moment dat wij toekomen kunnen we slechts enkele zien, ook geen springende dolfijnen, enkel een paar kopjes. Maar we hebben er gezien.We hebben zelfs (eerder bij toeval) een foto kunnen nemen. Na een uurtje varen komen we aan bij Braamspunt. We zijn niet zo ver verwijderd van Paramaribo en toch zitten we plots in een heel andere cultuur.

Op dit stuk strand leven voornamelijk Guyanen die dag in dag uit bezig zijn met garnalen. Ze worden er gekookt in zout water van de zee met nog extra zout bij en dan 2-3 dagen gedroogd in de zon. Dan worden ze in een zak geslagen op een steen, waardoor de pellen eraf komen. We mochten ervan proeven, echt lekker! Het is een beetje een idillisch eilandje (lijkt wat op expeditie robinson waar je aankomt op een zandstrand) maar ze leven er welin zeer slechte omstandigheden.Waarschijnlijk vinden ze dat niet erg omdat sommigen niet anders weten. Toch voel je je als 'rijke' toerist niet echt op je gemak. Er woont ook een Nederlandse die getrouwd is met een rasta-man. Wassendoen zegewoon dooreen kom water overzich tekieperen.

Dan naar plantage Rust en Werk gevaren. Daar middageten gegeten, typisch surinaams met kousenband (lange bonen), rijst, bami en pindasaus. Ook met cocoswater. Het is een plantage waar nu runderen geteeld worden, het is gelegen achter de mangrove (echt zoals in expeditie robinson). Het zijn kleine dorpjes langs de vroegere irrigatiekanalen. We zien ook een heel speciaal huisdier, wordt kapuae genoemd (of zoiets),het is een groot knaagdier dat zoals een hond aan de leiband gelegd wordt.

Later varen weverder naar Fort Amsterdam, het is een oud fort met een gevangenis waar gevangenen met 15 tot 20 personen in een kamer van 4 op 4 meter of kleiner werden opgesloten. Het waren slaven of militairen die gestraft werden, soms ook duitsers. Het is pas gesloten in 1981, best laat. De slaven moesten ook werkenop de suikerplantage. Het suikerriet werd gekookt in grote potten, waar af en toe ook slaven in belandden als doodstraf, later werd dit afgeschaft maar kregen ze de hete kolen van onder de pot in hun handen als straf.

Tegen de avond gaan we naar Zanzi-bar, een plek waar veel belgen komen en er lekkere cocktails zijn :-) Het was wel eens leuk om Vlaams in plaats van Hollands te horen.Rond twaalf uur keren we 'huis'waarts want de volgende dag vertrekken we voor een tweedaagse trip.

zaterdag 14 februari:

's Morgens vroeg worden we opgehaald door Hicham. We rijden nog even langs de winkel voor bier en zakken ijs. Hicham neemt de koelbox mee en geeft ons de opdracht om die helemaal vol te steken met flessen van 1 liter Parbo bier. 18 flessen in totaal. Even kijken we elkaar bezorgd aan, dit wordt toch geen ranzig bierfeestje?! Hicham verzekert ons dat de anderen (tot dan toe voor ons onbekenden) voor softdrank gezorgd hebben.

Op het appartement van Sarah (Belgische-werkt hier voor 2 jaar) en haar Venezolaanse vriend maken we ook kennis met twee oudere mannen, Carl en Ward. Ward gaat ook mee op uitstap en is een extreem natuurmens. Hij heeft een lens van een meter om de mooiste delen van de natuur te trekken. Even later komen de laatste twee van de groep aan, twee Brazilianen, Louis (werkt hier) en diens vriendin Katja. We zijn vertrekkensklaar! We rijden met 2 jeeps richting Mariënburg. We steken de Surinamerivier over via de nieuwe brug (6% - levensgevaarlijk voor fietsers - enkele dappere wagen het erop). Mensen vanuit het hele land komen naar deze 50m hoge brug om zelfmoord te plegen. Aan beide zijden van deze brug staat een 'zelfmoord' telefoon met daarboven - zie je ook weer enkel in Suriname- een immens bord met een slogan om de mensen nog om te praten. (gedetailleerdere foto's volgen nog)

Vanuit Mariënburg nemen we de boot naar Matapica. Een oversteek van 500m. Daar laden we onze bagage over in drie kleinere boten. (Een heel karwei, onze groepsgenoten zijn precies geladen voor 14 dagen- wij hebben enkel ons rugzakje bij). We varen een uur naar onze bestemming en krijgen de prachtigste delen van de natuur te zien. Echt heel avontuurlijk, net Bobbejaanland, maar dan een echt bootje in een echte swamp. Onderweg drijft ook een dode kaaiman, ze zitten er dus wel degelijk. Na ettelijke foto's komen we aan op onze bestemming, een huis aan de zee! Het paradijs! Kan het nog romantischer op valentijnsdag?!

We nemen onze kamers in (2 van vier) en merken ook dat we niet de enige gasten zijn. Een groep van 6 Nederlanders zal ook in het huisje de nacht doorbrengen. Toevallig zien we daar twee bekende gezichten, het koppel dat de dag voorheen ook mee was op uitstap. Wat is de wereld toch ECHT klein. We installeren ons, bedden opmaken, klamboe goedhangen,...en maken ons klaar voor een fikse wandeling. Matapica heeft een enorm uitgestrekt strand (ook weer net expeditie robinson). We wandelen richting zon en voor we het beseffen worden we ingehaald door enorme regenwolken. Om te weten wat regen in de tropen is moet je het eerst meemaken. We zijn veel te ver weg van het huisje (kunnen het zelfs niet meer zien) en haasten ons het bos in. Na enkele minuten zijn we ook daar helemaal doorweekt. Er zit niets anders op dan het hele eind terug te lopen richting huisje. Tijdens de lange tocht proberen we met onze doorweekte kledij onze fototoestellen zoveel mogelijk te beschermen. Even vrezen we voor gsm, fototoestel,... Uiteindelijk blijkt het allemaal nog mee te vallen. We doen zo snel mogelijk onze natte kleren uit en hangen ze binnen te drogen.

's Avonds kookt Louis, overheerlijk, typisch Braziliaans (vlees met look, limoen, zout en mosterd). Wegens het slechte weer wordt de barbeque in de keuken geplaatst, uitstekend middeltje tegen de muggen. Op deze plaats zitten er zeer aggressieve muggen, we doen zelfs sokken aan in onze sandalen, lange broek, t-shirt met lange mouwen... En we smeren ons in met het plaatselijk wondermiddel 'tropical bush'. Desondanks hebben we veel last van de mosquito's.

Na de heerlijke maaltijd komt de gids ons halen om naar de schildpadden te gaan kijken die op het strand hun eieren komen leggen. Nog nooit hebben we zo'n lange strandwandeling in het donker gemaakt! We mogen onze zaklampen immers niet gebruikenomdat we de dieren anders zouden afschrikken. Na ANDERHALF (!) uur goed doorstappen krijgen we teken van een mannetje dat reeds voorop was, dat er iets te zien valt. De laatste honderden meters lijken eeuwen te duren en in een lichte looppas begeven we ons naar het lichtsignaal.

Ons geduld wordt nog langer op de proef gesteld. We moeten stil zijn zodat de schildpad zich deels kan ingraven. Vanaf dat ze eieren begint te leggen raakt ze in een soort van trance en kunnen we ongestoord (zonder flits) foto's nemen. Uiteindelijk blijkt wel dat de gids zich vergist heeft en ze zich niet meer aan het ingraven was, maar reeds haar nest aan het toestoppen was. Eieren hebben we niet gezien, wel de gigantische schildpad die we heel dicht konden naderen. Na getuige te mogen zijn van dit spectaculaire natuurfenomeen wacht er ons nog een lange tocht terug... Rond één uur kruipen we in ons bed.

zondag 15 februari: (belangrijke dag aangezien die voor 16 februari komt

Na het ontbijt maken we de kamers vrij en begeven ons naar het strand. Na een kwartiertje zijn we dan toch maar in de buurt van Louis en Katja gaan zitten. De plaatselijke Hindoestanen (zuipende mannen die weken in dit afgelegen gebied leven, de hele dag niets doen en in hun hangmat liggen) worden ons net iets te opdringerig. Ze nemen zelfs helemaal niet stiekem foto's met hun gsm. Och wat zouden ze er anders mee doen, bereik is er hier toch niet (onvoorstelbaar bijna in België). Maar zelfs met enkele mannen rond ons weten ze niet van ophouden. Met de fles wiskey in de hand komen ze, op een strand van 700 km(!) vlak voor onze neus zitten om foto's te nemen. Maar onze ridder Louis maakt snel korte metten met deze horny hindoestanie.

Gelukkig hoeven we in de stad enkel maar de speciale geluidjes van mannen te doorstaan en laten ze ons verder met rust. (De mannen maken hier een soort van fluit zuig geluid om vrouwen te versieren. Beetje naief te denken dat ze zo een kans maken, maar ze doen er immers niemand kwaad mee en wij spelen de rol van dove meiden op de fiets die heel gehaast zijn).

Na een heerlijke pastamaaltijd nemen we terug alle spullen bij elkaar en leggen we dezelfde route af door het moeras. Terug aangekomen in de stad beseffen we dat het weekend (dat we echt als primitieve eilandbewoners hebben doorgebracht) voorbij is. We genieten van een heerlijke douche zodat we straks proper in ons bedje kunnen kruipen.

Morgen begint het echte werk weer. 's Morgens verwachten de Surinaamse studenten ons alweer heel vroeg op onze werkplek bij SGES. Nog een aantal dingen regelen, contacten leggen en nog even ontspannen. We hebben trouwens ondertussen BVN gevonden (hoewel de Surinaamse tv er constant tussenkomt o.a. met opvoedende reclame- net sketchkes van Stanny Crets en Peter Van den Begin, voor de enkele die deze misschien kennen; alle onderwerpen komen aan bod: drugs, condooms, tandverzekering, veilig oversteken, je kan het zo gek niet bedenken).

Dit was even een 'korte' update van ons weekend. VooralFemkegaat nog even genieten vanhaar laatsteSurinaamse uren als 22 jarige (officieel ben ik ondertussen al 23

Groetjes van twee verbrande en vol muggenbeten-staande meisjes!