'Dag allemaal!'

Dag allemaal is een tijdschrift dat wekelijks verschijnt maar uit telefoongesprekken en mailtjes blijkt dat jullie ons zolang niet kunnen missen. We hebben het de afgelopen dagen enorm druk gehad met de voorbereiding van onze presentatie tegen vandaag. Hier volgt dus een kleine update:

Woe 18 februari:

We worden gewekt uit onze slaap. Ik denk dat Sigi aan het rommelen is en Sigi denkt hetzelfde van mij. We draaien ons nog eens om het is ten slotte kwart voor zeven en onze wekker staat pas om 7 uur. Wanneer we dan uit onze bedjes komen en onze deuren opendoen merken we dat onze kuisvrouw al bezig is met de schoonmaak. We kunnen verzekeren dat dat wel even schrikken is.

Om negen uurworden weverwacht op de Universiteit. Deze campus is gelegen buiten de stad en het is ongeveer een half uurtje met de fiets. Samen met de Surinaamse studenten gaan we op zoek naar literatuur die we kunnen verwerken in ons theoretisch gedeelte. Geen makkelijke opdracht. De bibliotheek binnengeraken is al een opgave op zich (in vergelijking met de bibliotheek in onze school waar je even de deur opengooit). Hier moet je je tassen achterlaten en krijg je een nummer, op zich nog eenvoudig, behalve als je blank bent en uit België komt. Gelukkig helpen de studenten ons en leggen ze de situatie uit. We hebben enkele goede werkstukken kunnen inzien maar we kunnen ze niet uitlenen dus zullen we nog een aantal keer terug moeten.

In de buurt van de Universiteit is ook de dienst vreemdelingen gelegen. Nadat we eerst bijna de plaatselijke sporthal waren binnengestapt met ons visum zijn we toch aan het juiste gebouw terecht gekomen. (* We moesten naar de dienst vreemdelingen omdat we in België wel een visum gekregen hadden voor 60 dagen maar op de luchthaven krijgt iedereen slechts een stempel voor 30 dagen. En wij blijven 35 dus moeten we binnen de 30 een verlenging aanvragen om in orde te zijn*) We zoeken een plekje om onze fietsen vast te hangen, in de stad kiezen we meestal een paal, pijpleiding,... dat alles tegen diefstal. En ja we hebben geluk hier staat een paal vlak voor het gebouw. We beginnen onze fietsen vast te leggen maar op dat moment komt er een vrouw naar buiten in uniform (van de politie) die ons heel streng aankijkt en aanspreekt. 'Dames, moet ik boos worden?' Oei! Wat hebben we gedaan? gaat er door ons hoofd.'Kijk eens naar boven'. Oeps! We waren er in geslaagd onze fietsen vast te maken aan de paal van de Surinaamse vlag. (Blijkbaar mag dat hier niet :-)) Maar toen de dame doorhad dat we Belgen waren en geen twee Hollandse grieten werd ze heel wat vriendelijker en toonde ze ons waar we moesten zijn. Onze fietsen hebben we wel snel ergens anders geplaatst.

Na een half uurtje wachten (gelukkig hadden weeen tijdschriftbij) krijgen we onze paspoorten met stempel terug. We mogen blijven tot 14 maart! In de namiddag hadden we een afspraak bij GLIS (bedrijf dat ons kon helpen bij het verzamelen van de gegevens over de percelen). 's Avonds hebben we aan onze presentatie gewerkt en nog eens gekookt. (Anders vliegt ons budget er te snel door).

Do 19 februari

In de voormiddag hebben we gewerkt op onze werkplek samen met onze surinaamse collega's. We moesten ook nog enkele praktische zaken regelen, beamer, koffie & thee voor de gasten, voldoende stoelen,... Na de middag hadden we een afspraak bij Atlantic Architects, een jong groeiend bureau dat opgestart werd door een jong Nederlands koppel en dat steeds meer medewerkers aantrekt. Hier komen we meer te weten over materialen, bouwstijlen,... Ze tonen ons ook enkele van hun ontwerpen.

Terug op ons appartement vliegen we er weer direct in. Ons plan was om naar Zus en zo te gaan, want reeds van onze aankomst wisten we dat er die avond een filmvertoning zou plaatsvinden. We werken dus super hard door in de hoop klaar te geraken tegen de avond. Rond acht uur moeten we beslissen. Jammer genoeg hebben we de film waar we al zo lang naar uitkeken ('P.S., I love you') moeten overslaan. We wilden uitgerust op de presentatie staan. Zin om te koken hadden we niet, dus belden we Bingo pizza, lekker makkelijk als je wil doorwerken.

Nog een uurtje werken dachten we en dan kunnen we op tijd ons bed in. Ondanks de goede voornemens is het toch weer een korte nacht geworden (4-5uur). Tijdens het avondeten horen we al enkele dagen geritsel aan onze voorraadkast. Ons licht is nog niet gemaakt dus gaan we op expeditie met onze zaklampen. Net een griezelfilm, je weet dat je iets gaat zien, maar wat? Na een uitgebreide zoektocht (vanop afstand een beetje duwen met de borstel) komt er niets te voorschijn. Dan maar verder eten. Plots weer dat geluid, er zit echt een levend wezen in onze keuken, er is geen andere optie...Plots duikt er een zwarte schaduw op. Een kakkerlak!!!!!!! Zo'n beest is dus ongrijpbaar, super snel, grooten kan vliegen! Alle pogingen om hem niet te pletten en buiten te keren mislukken, we geven het dan ook op, inhet donker kunnen we toch niet veel doen. Eerste werk morgen, Werner bellen, want hij was nog steeds niet langsgeweest.

Vrij 20 februari

D-day! Enkele dagen geleden hebben we zo'n 30-tal uitnodigingen verstuurd naar verschillende instanties. Benieuwd hoeveel mensen zullen opduiken. Om kwart na zeven staan we al bij SGES (werkplek) om alles klaar te zetten tegen 8 uur. Nog even de laatste dingen doornemen en vanaf dan is het afwachten wie er opduikt. Vijf voor acht, niemand...Dan duikt Dhr. Martinus op (onze plaatselijke promotor). Even later verwelkomen we een architect uit Nederland die reeds 4 maanden hier is. Toch één iemand van buitenaf :-)Dhr. Fokké (directeur van SGES) komt ook luisteren. We starten de presentatie. Later duikt ook Tjander Poeran op (plaatselijke architect die ons raad geeft). En in het midden van de presentatie komt de afgevaardigde van de Districtscommissaris nog binnen (in het typische bruinige uniform, indrukwekkend). Dus ook vanuit de politiek is er belangstelling. Na de presentatie wordt er hevig gediscusieerd en beseffen we dat het tegen volgende vrijdag weer een race tegen de tijd zal worden om een presentatie met nieuwe elementen klaar te hebben zodat de verschillende partners geboeid blijven.

Hopelijk trekken we volgende week meer volk, enkele mensen hadden zich wel verontschuldigd. We keren uitgeput terug naar ons appartement en besluiten een rustige namiddag te hebben. We gaanboodschappen doen bij de chinees en ook nog even langs de slager hiernaast. Nadat we besteld hebben komt er een man naar ons toe en zegt tegen Sigi:'Jij was op TV, toch?' Wat! Herkennenze ons! Paramaribo is echt klein! :-) (* Het filmpje willen we jullie zeker niet onthouden, er wordt aan gewerkt*). Onderweg met onze zakken wordt er weer hevig getoeterd, boos kijken we opzij. Een lachend gezicht, een bekend gezicht. De gezellige reisbegeleider van vorige vrijdag en van tijdens het weekend. Eén van de weinige keren dat we zo enthousiast gereageerd hebben op getoeter. De andere wagens wisten niet waar ze het hadden.

Wanneer we thuiskomen bellen we Werner voor ons licht, we willen graag zien wat we klaarmaken vanavond. Werner is verbaasd en meldt ons dat het licht al gemaakt was van woensdag, hij is langsgekomen toen de kuisvrouw hier was en kon zo in ons appartement. Oeps! Dus... Hebben we gisteren als twee onnozeltjes met zaklampen achter een kakkerlak gezeten terwijl ons licht gewoon werkte, enkel de knipper proberen! Nochtans zijnwe geen van beide blond (op dit ogenblik toch niet :-)) Probleem is nog steeds dat de kakkerlak spoorloos is en dus waarschijnlijk nog ERGENS zit!

Niet zo'n spannende avontuurlijkebelevenissen gewoon het alledaagse leven in Zuid Amerika! Groetjes!