Onze eerste dagen op Belgische bodem zijn alweer een feit. We willen jullie toch nog even laten meegenieten van onze laatste uren in Suriname, want ook dat was een avontuur.

zaterdag 14 maart

Samen met Geraldine en Katrien begeven we ons naar de zoo van Paramaribo. Klein maar heel gezellig om rond te lopen tussen de Kwatta-apen, brulapen, slangen, tijgers, miereneters, otters,... Ze hadden er zelfs ezels, duivenen kippen. We genieten van de laatste momenten en van de zon die volop schijnt.

Nadat we het appartement helemaal leeggemaakt hebben brengen we al onze spullen (die we niet mee terug nemen naar België) naar onze buren. Rond kwart na twee verschijnt Gladys. Zij zal het appartement checken en ons naar de luchthaven brengen. We genieten nog van een heerlijk ijsje en een laatste babbel met onze buurtjes. Na afscheid te hebben genomen rijden we langs een aantal plekken die tijdens ons verblijf deel uitmaakten van onze vertrouwde omgeving, de bakker, de winkel, ... We beseffen nog niet goed dat we op weg zijn naar de luchthaven.

Op de luchthaven wegen we voor de zekerheid onze koffers nog een keer. Gladys had haar weegschaal meegenomen en die wees telkens mooi 25kg aan. Goed geschat dachten we nog. Maar blijkbaar weegt ze toch niet zo nauwkeurig want op de luchthaven blijkt dat we enkele kilo's teveel hebben. Nog snel steken we een aantal dingen in onze handbagage en begeven we ons naar de incheckbalie. We zijn blij dat we van onze koffers verlost zijn en zoeken een fijn plekje om te bekomen en iets te drinken.

Rust is ons echter niet gegund. Een man komt op ons af met een kaartje in zijn hand. Eerst denken we nog dat hij iets van ons wil of ons een taxi aanbiedt. Dan zegt hij: 'Recherche, stoppen dames.' We moeten onze tickets en paspoorten afgeven en meekomen naar een klein wachtkamertje. Even later wordt een man binnengeroepen die net als ons zat te wachten. De agent die hem binnenroept draagt handschoenen. Even kijken we naar elkaar en stellen onszelf gerust dat dat niet kan dienen voor wat we denken. Als ze 'dat' willen checken zullen ze toch wel een scan gebruiken?!

Ook al weten we dat we geen bolletjes geslikt hebben of drugs in onze koffers hebben gestoken, toch is het spannend afwachten. 'Stel dat ze ons iets flikken?' Even laten worden we binnengeroepen. We moeten naar een andere kamer om onze koffer te halen. Wij verwachten dat we onze koffer moeten zoeken tussen de honderden andere valiezen maar nee hoor, ze staan mooi klaar naast elkaar. Dit is zéér georganiseerd. Het volgende half uur moeten we toezien hoe ze onze koffers door elkaar halen, tussen ons ondergoed snuffelen, en onze blikjes parbo-bier op alle mogelijke wijzen onderzoeken. Gelukkig zijn ze niet zo ver gegaan dat ze ze hebben leeggedronken :-). We worden bedankt voor de medewerking en mogen onze reis verder zetten.

Na verschillende controles (echt heel streng, logisch als je zou weten hoeveel drugs er wordt verhandeld) stappen we dan op het vliegtuig richting Nederland. We zijn uitgeput! Ze spelen goede filmsmaar we kunnen onze ogen niet openhouden. Slapen lukt echter ook niet helemaal en na acht uur en half komen we op onze sleffers aan in Schiphol. (15 maart) Ook hier een enorme controle, drugshonden, scans, verhoor van ons levensverhaal,... Na het wachten bij de bagageband begeven we ons naar de aankomsthal waar onze familie ons opwacht (met ballonnen en miss universe lint-met dank aan Mimieke).

We nemen afscheid van elkaar en rijden huiswaarts, richting familie,vrienden en onze vertrouwde omgeving. We kunnen terugkijken op een heerlijk avontuur van vijf weken, die al bij al voorbij zijn gevlogen. Nu begint ons Belgisch afstudeeravontuur! Bedankt voor jullie leuke reacties!

Sigi & Femke